jest profesorem humanistyki na Northwestern University. Kieruje także programem zagranicznym (Paris Program in Critical Theory), który powołał do istnienia jeszcze jako profesor UCLA.

jest profesorem humanistyki na Northwestern University. Kieruje także programem zagranicznym (Paris Program in Critical Theory), który powołał do istnienia jeszcze jako profesor UCLA. Weber studiował u Paula de Mana i Theodora W. Adorno, którego teksty tłumaczył na język angielski. Przekład i wstęp do anglojęzycznej edycji pism Adorna był niezwykle istotny z punktu widzenia amerykańskiej recepcji Szkoły Frankfurckiej. Zajmuje się teorią literatury, filozofią i psychoanalizą. Współpraca z de Manem wpłynęła na jego zainteresowanie dekonstrukcją (komentował i przekładał teksty Derridy).

Samuel Weber jest autorem rozpraw o Balzaku, Freudzie i Lacanie. Głównym przedmiotem jego zainteresowań jest teoria interpretacji w jej wymiarze instytucjonalnym (Jaki jest wpływ różnego rodzaju instytucji na kształtowanie kanonicznych odczytań? W jaki sposób można dokonywać zmian owego kanonu? Jakie czynniki polityczne i ideologiczne wpływają na jego kształt? - oto pytania wyznaczające horyzont jego dociekań teoretycznych).

W latach 80. pracował w Niemczech jako dramaturg w teatrach i operach. Doświadczenia, które wówczas zdobył, oraz jego teoretyczno-filozoficzne zainteresowania zaowocowały znakomitą książką pt. Theatricality as Medium [wyd. 2005], w której zajmuje się relacją między teatrem i nowymi mediami. Według Webera inwazja elektronicznych nośników i przekaźników nie zagraża integralności przedstawienia teatralnego i nigdy nie doprowadzi do upadku tej formy sztuki. W rzeczywistości teatr od bardzo dawna wykorzystuje nowe media jako narzędzia komunikacji, natomiast przekaźniki elektroniczne jeszcze bardziej intensyfikują problemy, które teatr stawiał od samego początku swojego istnienia. Weber kwestionuje tradycyjne koncepcje, które na pierwszy plan wysuwają fabułę (rozumianą jako struktura totalizująca). W przeciwieństwie do nich autor Teatralności jako medium podkreśla materialny aspekt przedstawienia teatralnego jako medium. Weber kładzie nacisk na komunikacyjny i performatywny aspekt teatru, a nie na narrację, która w tradycyjnych ujęciach stanowi podstawę przedstawienia.

Problem medium pojawił się już we wcześniejszej książce Mass Mediauras: Form, Technics, Media [wyd. 1996], w której Weber zajmował się historią i teorią nowoczesnych mediów. Analizował związki między nowymi (telewizja, radio, film) i starymi (literatura, teatr, muzyka) mediami dowodząc, że różnice pomiędzy nimi nie są wcale tak duże. Zgodnie z dominującą wykładnią podstawową cechą nowych przekaźników jest przenikalność granic: media łączą się ze sobą, zacierają różnice, które rzekomo wyznaczały granice form, technik i gatunków. Według Webera media od samego początku mieszały się ze sobą, a dawne sposoby ich użycia wcale tak bardzo nie różnią się od sposobów współczesnych.